پاورپوینت بررسی مرکز هنری وکسنر اثر پیتر آیزنمن

بخشی از مطلب
مرکز هنری وکسنر، طراحی شده توسط معمار بزرگ پیتر ایزنمن و همکاری ریچارد تروت می باشد که از ساکنین شهر کلمبوس در اوهایو بوده است ؛ مکانی که این مرکز در آن ساخته شده است. این ساختمان، محلی برای هنر معاصر در دانشگاه ایالتی اوهایو می باشد و در اواسط دهه 80 ، میان سال های 1983 تا 1989 ساخته شده است. این مرکز، اولین ساختمان عمومی ِ آیزنمن پس از سال ها تلاش به عنوان منتقد و نظریه پرداز معماری بوده و چشم انتظاران بسیاری داشته است.
 
این ساختمان، نه تنها اولین سازه ی عمومی آیزنمن، که یکی از اولین ساختمانهای ِ حقیقی ساخته شده از معماری دیکانستراکشن بوده است. آیزنمن سال ها پیش از ساخت این ساختمان و البته هنوز، یکی از بزرگترین طرفداران و ایده پردازان معماری دیکانستراکشن بوده است ؛ سبکی پست مدرنْ که از دهه 80 میلادی آغاز گشت که به نمایش قطعات ساختار سازه و اعوجاج ساختمان می پردازد و به ساختارشکنی یک سازه ی منسجم پرداخته و آن را با ترکیبی نو و آشفته گون در کنار هم قرار می دهد.
 
این نظریه، به دنبال تغییر دادن و دستکاری فرم ِ ساختارِ اساسی یک سازه می باشد و این فرم و ظاهر نو، به منظور نمایش " اغتشاشی کنترل شده " ، یک منظرِ ناآرامِ غیرقابل پیش بینی را ارائه می دهد تا توجه تماشاگرانش را به معماری، نه به عنوان یک امر روزمره و طبیعی و پذیرفتن آن به عنوان جنبشی هر روزه جلب بنماید. این تئوری را می توان در خانه شماره VI از آیزنمن به وضوح مشاهده کرد، پروژه ای که در آن دیوارها مانع از سکنی می گردند.
 
دیکانستراکشن، علاوه بر این ها به تاکید بر فضاهای خالی و سلب و شفافیت از طریق فرم می پردازد که می تواند از طریق ستون ها، چارچوب ها و یا صورت های دیگر موکد گردد. در مرکز هنری وکسنر، بسیاری از تئوری ها و نظریه های دیکانستراکشن جان می گیرند. داربست های اطراف ساختمان، به آن شفافیت و عمق خاصی از فضاسازی می بخشند و در عین حال ساختمان را، گویی نیمه تمام و در حال ساخت نشان می دهند و توجه بینندگان را به جزئیات ناخوانده ی ساختمان جلب می نمایند.
 
علاوه بر این، آیزنمن ساختمان را نسبت به شبکه بندی متعامد دانشگاه، به نادرستی تراز نموده است. وی در ابتدا، به تقلید از " بهم ریختگی " پردیس دانشگاه، خطوط اصلی سازه را از راستاهای افقی و عمودی ستون گذاری آن گرفته است و سپس، دقیقا برخلاف جهت غربی – شرقی ِ سازماندهی دانشگاه، مرکز خود را شمالی – جنوبی قرار داده است. تقابل و تداخل این شبکه ی کاملا متفاوت، احساسی از هرج و مرج و آشفتگی را در درون ساختمان، بوجود می آورد و این امر نیز، یکی از اصول برنامه ریزی شده در معماری دیکانستراکشن می باشد.
 
متاسفانه، با تاکید بر اصول دیکانستراکشن، ساختمان قابلیت های کاربردی و عملکردی خود را از دست می دهد. این طرح، موجبات مسائلی در ساختمان گشته است، از جمله چکه کردن سقف، به دلیل تعامد عمدی دو راستای ساختمان و مشکلاتی به دلیل متریال های استفاده شده در برخی از نقاط ساختمان.
 
همچنین، داربست های کار شده در اطراف ساختمان، به بهای ایجاد شفافیت، بیش از حد مجاز به نور مستقیم آفتاب، اجازه ورود می دهند و این امر باعث صدمه زدن به آثار هنری در گالری ها و نوسانات بیش از انتظار دما در محیط های داخلی می گردد که گاه تا 40 درجه پیش می رود. در واقع، پلان های متعامد به کاربران، احساسی " خصمانه " می دهد ؛ به گفته ی آیزنمن، کاربران باید و مطمئنا نسبت به دیوارهای نابجا کار شده ی طرح، احساسی " تهوع آور " پیدا کنند. تمامی این نقصان ها، منجر به بازسازی این مرکز در سال 2003 ، تنها سه سال پس از گشایش آن گشته است.
 
این مشکلات، مسئله و پی آمدی مهم برای معماری معاصر را موجب گشته است. تاکید بر بیان هنری بیش از قابلیت و عملکرد، برای معماری مهم است ؛ اما بدیهی است که تمرکز بر عملی بودن ِ ساختارِ معماری باید بر توجه به بیان معماری اولویت داشته باشد، اما چنین نیست. اگر چه، هیچ ساختمانی نبایستی چنان تاکیدی از بیان کانسپچوال خود بگیرد، که موفق نگردد به آنچه که در خدمتِ چیستی ِ آن است، برسد : یک ساختمان.
 
مرکز هنر وکسنرِ آیزنمن، یک شاهکار معماری محسوب می گردد اگرچه، موجودیتی از هدف یک سازه در آن قرار ندارد و به وضوح، بایستی تمرکز بیشتری بر عملکرد ساختمان گذاشته می شده است.